Pisarkie kartki

   - Musisz mi tak przeszkadzać w pisaniu? Masz przecież wakacje, wiÄ™c lepiej gdzieÅ› wyjedź – zaproponowaÅ‚a moja dziewczyna.
   WestchnÄ…Å‚em. Tak to jest z pisarzami. WyjechaÅ‚em nad morze, ale nie przestaÅ‚em o niej myÅ›leć. Może coÅ› jej kupić? RozmyÅ›laÅ‚em chodzÄ…c wzdÅ‚uż straganów na nadmorskim bulwarze. Mój wzrok zatrzymaÅ‚ siÄ™ na pocztówkach. ÅšciÅ›lej jedna z nich przypomniaÅ‚a mi pocztówkÄ™ z powieÅ›ci mojej dziewczyny. ByÅ‚a na niej uwieczniona przepiÄ™kna muszla. KupiÅ‚em jÄ… i wróciÅ‚em do domu by zajrzeć do laptopa, na którym byÅ‚ ten fragment powieÅ›ci. DosÅ‚ownie przepisaÅ‚em ten peÅ‚en miÅ‚oÅ›ci tekst. Nawet podpis. Tylko adres musiaÅ‚ być inny. Po chwili wahania nakleiÅ‚em znaczek i wrzuciÅ‚em do skrzynki pocztowej. NiecaÅ‚y tydzieÅ„ później recepcjonista mojego hotelu zatrzymaÅ‚ mnie:
      - Jest kartka dla pana – mówiÅ‚, a wrÄ™czajÄ…c jÄ… mruknÄ…Å‚ pod nosem – Kartka z wakacji to jeszcze rozumiem, ale odpisywanie to już kompletne dziwactwo.
   CzytaÅ‚em zaciekawiony. Moja dziewczyna weszÅ‚a w rolÄ™ swojej bohaterki piszÄ…cej do zakochanego chÅ‚opaka. Tego w książce nie byÅ‚o. Pod podpisem bohaterki napisaÅ‚a jeszcze „P.S. DziÄ™ki za inspirację”. UÅ›miechnÄ…Å‚em siÄ™. Widocznie mój dowcip tak jÄ… poruszyÅ‚, że wymyÅ›liÅ‚a rozwiniÄ™cie tej historii. MuszÄ™ przyznać, że ciÄ™ta odpowiedź zmroziÅ‚a nawet mnie, ale byÅ‚a Å›wietna i pasowaÅ‚a do klimatu i fabuÅ‚y powieÅ›ci. Chyba mimowolnie przyczyniÅ‚em siÄ™ do pewnego rozwiniÄ™cia dzieÅ‚a literackiego. No, cóż. Takie sÄ… blaski i cienie bycia chÅ‚opakiem pisarki.